Dag 50, anti-roos

‘The way of de Roses’, alleen al voor de naam zou je deze route willen fietsen. En dit stuk Engeland - Yorkshire! - lijkt ons nog steeds geweldig mooi. Maar … we worden in ons hotelletje wakker met regen en de weersvoorspellingen voor de komende dagen in Engeland worden er niet beter op. Ook De Knie geeft aan dat het mooi genoeg is geweest, dus na dit spreekwoordelijke nachtje slapen hakken we de knoop door: de snelste weg naar huis.

Tijdens de overtocht van Douglas naar Heysham puzzelen we hoe we zo snel mogelijk van Engeland naar huis kunnen. Hull was al afgevallen en Harwich is te ver weg. Blijft dus alleen Newcastle over, maar hoe komen we daar? Door het al eerder aangehaalde systeem van verschillende spoorwegmaatschappijen is het uitzoeken van de juiste route geen sinecure. Iedere maatschappij heeft eigen (andere) regels betreffende het meenemen van de fiets. En er waren gisteren stakingen waardoor er nog steeds chaos is op het spoor.

We fietsen na aankomst (wat meteen weer opviel was de slechte staat van de wegen in het VK) naar Lancaster en komen dan toch nog even, zij het slechts een paar kilometer, op de Way of the Roses terecht. Gelukkig is het droog en we moeten zeggen dat het inderdaad een fraai stukje fietsen was.

Op het station van Lancaster werden we onthaald door de perronchef die blij was Nederlanders te ontmoeten omdat hij net ook in Nederland was geweest. Het deed erg zijn best om ons te helpen want er waren complicaties opgetreden: op de enige trein met fietsplaatsen naar Carlisle bleken al fietsen aanwezig en de machinist verbood dat er nog meer bij kwamen. Onze route werd omgegooid richting Preston, daar overstappen voor York en dan de intercity naar Newcastle. Van het rennen over de perrons met onze fietsen aan de hand en het in- en uitladen van de fietsen in de te krappe fietsplaatsen op de treinen werd De Knie niet heel blij, maar gelukkig vinden we overal nog zitplaatsen in de treinen.

Op ieder station lopen platformmanagers (m/v) rond van alle verschillende spoorwegmaatschappijen. Soms zijn er op een station drie verschillende maatschappijen actief. Reken op 3 personen per maatschappij, per perron, die allemaal rondlopen en ‘dingen doen’. Erg handig als vraagbaak voor de reizigers (ze zijn allemaal even behulpzaam) maar efficiënt kan dit niet zijn.

Pas als we zitten in de laatste intercity, zo rond een uur of 7 durven we een hotel in Newcastle te boeken. Hehe, alles is geregeld nu. Morgen om 17 uur zitten we op de ferry naar IJmuiden. Even tijd om te reflecteren want ondanks de teleurstelling over het missen van de Way of the Roses en het feit dat we toch ook wel een beetje terugverlangen naar ons eigen huis en bed, hebben we weer een mooie reis gemaakt. Zwaarder en moeilijker dan de vorige maar daarom niet minder gaaf. Het Avontuur loopt op z’n einde.

Alleen nog even naar de overkant, en dan nog 50 km naar huis fietsen. Waar Kiki ons welkom kan heten (zij verbleef de afgelopen 2 weken in ons huis) en waar we op zaterdagavond -als Lotte ook even komt aanwaaien- weer sinds lange tijd met z’n vieren zijn. Hoe leuk thuiskomen is dat!