Dag 52 en 53 - Begin van het einde

We zitten in de bus naar huis, ergens tussen Metz en Thionville. Een rode gloed in het oosten kondigt de opkomende zon aan. Een laatste bericht over onze tocht. Gisteren had de regen plaats gemaakt voor de zon en konden we Avignon in haar natuurlijk licht bekijken. Met het pontje weer naar de overkant waar we eerst het park bezochten achter het pauselijk paleis. Met een mooi uitzicht over de Rhône, onze eigen camping en in de verte natuurlijk de Mt. Ventoux. We hebben geluncht op het Place d’horloge, maar na een tijdje begon daar de wekelijkse anti-vax demonstratie. Die herrie hoefde wat ons betreft niet, dus we zijn snel na het desert weer verdergegaan de nauwe straatjes en steegjes in. Het is een bijzonder combinatie deze smalle doorgangetjes met de imposante zandstenen paleizen, herenhuizen en kerken er omheen. Na ieder bocht of hoek wacht je weer een nieuwe verrassing. Het is een fijne stad, maar niet van het kaliber als Arles. Ik denk dat de drukte hierin meespeelt.

Wat bijzonder was, was de Rue des Tenturiers, een steeg waar een kanaal langsstroomt met nog grote schoepenwielen er in, die vroeger gebruikt werden door het verven van stoffen. Er was een prachtig mooi klein kerkje waar we even zijn binnengewipt. Verder is het een buurt die door kunstenaars en studenten wordt bevolkt, leuk en rommelig dus.

We gingen op tijd terug op ons kampement af te breken en de reis verder voor te bereiden. Maar eerst nog even een laatste duik in het zwembad. Daarna nog onze laatste fles wijn en blikjes bier gedronken bij onze maaltijd van kant-en-klare salades uit de supermarkt. Om half negen, toen het donker werd waren we gepakt en gezakt. De bus zou voor onze camping stoppen en we zagen al andere fietsers aankomen die ook meegingen. We raakten nog even in gesprek met ene Wim, die op z’n eenentachtigste nog steeds in z’n eentje trektochten maakte op de fiets. Tot onze verbazing zagen we opeens de poort van de camping dichtgaan terwijl de bus er net aankwam. We konden er niet meer uit! Gelukkig had ik nog een foto gemaakt van de code die nodig was om van buitenaf naar binnen te geraken en er waren gelukkig mensen die de code voor ons wilden intypen op het paneeltje. Pfewww, we konden er weer uit.

Nu zitten we dus in een superluxe touringcar met aanhanger op weg naar huis. Straks in Amsterdam fietsen we nog even de laatste kilometers naar Leiden. Lotte en Anne-Marie zijn er als het goed is om ons te verwelkomen (en te koken). Dat is een fijne manier van thuiskomen. Ondertussen zijn Ellen en ik ontzettend blij en dankbaar en ook trots dat we deze reis gemaakt hebben en borrelen de ideeën voor een vervolg in 2022 al op. Spanje/Portugal? Ierland/Engeland?Wie weet…