Dag 10, afzien en genieten

Ellen ligt nog naast me te slapen. Gisteravond niet aan de blog toegekomen want de vermoeidheid was te groot. We waren moe maar voldaan, want wat was het (weer) een bijzondere dag geworden:

Bij het opstaan op de camping werd duidelijk dat er vandaag geen zon aan te pas zou komen. In het natte gras konden we al de eerste druppeltjes voelen. Dat zorgde er voor dat we ook niet ons strakke plan konden aanhouden en we reden wat later dan normaal weg.

Eerst volgden we nog de route langs het kanaal waar we de eerste echte bui op onze donder kregen. We kwamen in Bath, de stad die zijn naam te danken heeft aan de thermen die al door de Romeinen gebouwd zijn. We konden helaas niet blijven maar wat we gezien hebben zag er mooi  uit. Het kanaal werd ingeruild voor de ‘railway path to Bristol’. Een mooi fietspad met veel begroeiing over een pad waar ooit rails gelegen hadden. Halverwege hadden ze een oud stationnetje omgebouwd tot restaurant en was er ook een stuk rails wat nog gebruikt werd voor toeristische ritjes met historische treinen. Dat werd best nog druk bezocht. We zaten voor onze lunch in een oud treinstel wat ingericht was als restaurant. Erg leuk.

Het pad bracht ons tot midden in Bristol. Je kon goed zien dat dit een moderne, hippe stad is. Een typische studentenstad denk ik. Er was veel volk op de been omdat de universiteit een open dag had voor aanstaande studenten. We willen hier best nog wel eens terugkomen voor een stedentrip.

Na Bristol werd het landschap weer meer open en ging het ook meer regenen. Inmiddels bleek dat waterdichte schoenen ook gewoon nat worden van binnen, al wat het maar door de sokken die op een gegeven moment volledig volgezogen zijn met water. Ook de iPhone maakt zijn belofte van spatwaterdicht te zijn niet waar want hij begon te zeuren dat er vocht in de connector zat en dat je hem niet meer kan opladen totdat hij vindt dat het droog genoeg is. Vervelend want met het navigeren gebruik je tamelijk veel stroom. Gelukkig stond de route van de NCR 4 hier overal goed aangegeven.

Na Bristol moet je de rivier de Severn oversteken en daarvoor zijn er twee gigantische bruggen gebouwd. De nieuwste is een tolbrug waar geen fietsers overeen kunnen dus wij moesten over de oude, de meest noordelijke. Wetende dat dit een tamelijk imposante constructie is waren we constant op de uitkijk naar waar die zou zijn. Een wegomlegging van een paar kilometer bracht ons richtingsgevoel aardig in verwarring dus we wisten niet meer waar we moesten kijken. Opeens dook het beeld van de brug op en wisten we dat we in iedere geval in de goede richting zaten. Het werd ook weer droog wat het rijden over deze gigantische brug iets minder stressvol maakte. (Ik heb daar altijd meer last van dan Ellen). Ondanks het slechte weer van vandaag en onze natte handen en voeten was de stemming euforisch over het bereiken van dit moment (Wales inrijden).

We hadden een hostel (The Greenman) geboekt die aankondigde er speciaal te zijn voor backpackers en cyclists. We werden bijzonder hartelijk welkom geheten door de gastvrouw en gastheer. Onze fietsen staan nu binnen in de bijkeuken. Na het douchen zaten we nog even in de bar en vertelde de gastheer ons over het indrukwekkende verhaal over het gebouw waar we in slapen. De kelders stammen uit 1290… en in die kelder is een tekening te zien van een groene man (Greenman). Er was zelfs een lounge waar Ellen en ik ‘s avonds konden zitten -  een mooie afsluiting van een dag van afzien én genieten.