Dag 12, Welsh roads are like a box of chocolate….

… you never know what you gonna get (Forest Gump).

Vanochtend opgestaan met prachtig weer, de zon stond al vroeg op de tent waardoor het condenswater snel kon opdrogen. Toch was ik niet helemaal blij want om de een of andere reden weigerde mijn iPhone nog om op te laden. Dat was lastig want zonder telefoon kun je niet navigeren. Eigenlijk kun je helemaal niks meer zonder telefoon tegenwoordig, dus ik begon me al aardig zorgen te maken…

Tijdelijke oplossing: we hebben de houder van Ellen’s telefoon op mijn fiets gemonteerd en zijn met haar iPhone als navigator vertrokken. We hadden om 12 uur afgesproken met Roger, een oud collega van mij uit de tijd dat ik nog bij KPNQwest werkte. Roger is een Welshman en sinds zijn pensionering terug naar Wales gegaan. We spraken af in een pub in Caerphilly met uitzicht op een prachtige ruïne van een kasteel van heel lang geleden. Het was bijzonder prettig om Roger weer eens te zien. Het was (te)  lang geleden .

De stemming werd ook verbeterd door het feit dat mijn telefoon opeens weer tekenen van leven gaf. In plaats van noodscenario’s zoals een nieuwe iPhone kopen, of onderweg ergens te moeten laten repareren, konden we nu volstaan met de aanschaf van een nieuwe power-bank, want de oude die we bij ons hebben doet weinig meer. In Pontypridd vonden we een Currys die ons uit de brand hielp.

Onder tussen was het wel al wat later geworden dan gepland (vanwege de gezellige lunch met Roger) en de wegen in Wales helpen ook niet echt om op te schieten. Als je een drukke straat over moet steken zijn daar meestal een middenberm en stoplichten. Bij het oversteken druk je op de knop en het duurt dan erg lang voordat je aan de beurt bent, dan kom je op het middenstuk aan maar de volgende oversteek gaat er niet vanzelf van uit dat je die ook wilt maken (stel je zou op de middenberm besluiten te overnachten…) dus dan moet je weer op de knop drukken en weer erg lang wachten. Zo duurt het dus gauw een paar minuten om aan de overkant van de straat te komen.
Wat ook niet helpt zijn de poortjes die overal op de fietspaden staan om ongewenst verkeer tegen te houden. Die zijn zo smal dat onze fietsen er niet door passen. Het stuur is te breed. Dus voor ieder poortje (vandaag toch zeker een stuk of 15) moet je afstappen, voor je fiets gaan staan en met één hand je voorwiel optillen en met je andere hand het stuur dwars zetten om er door te kunnen. Daarna kom je overigens wel op de meest fantastische paden terecht die je je kunt voorstellen. We hebben er erg van genoten. Wales is erg mooi tot nu toe,
Een derde remmende factor zijn de bizar steile (en lange) hellingen. We hebben vandaag echt flink afgezien. En als je boven bent krijg je niet de compensatie van een lange snelle afdaling want de wegen zijn zo smal en door de altijd aanwezige hagen heb je totaal geen zicht op wat er na de bocht komt (like a box of chocolates). Je moet dus permanent flink de rem er op houden. Dat had weer tot gevolg dat we halverwege de remblokken van Ellen’s fiets moesten vervangen want je begon al te horen dat er metaal op metaal terecht kwam.

Uiteindelijk weer (laat) aangekomen op een leuk klein campinkje met veel schapen als buren. Gelukkig gaan die ook op tijd naar bed zodat we ze nauwelijks meer horen…