Dag 21, Hello Ireland !

We wilden er vanochtend weer een 8,9,10-sessie van maken, maar omdat we ook nog even een paar zaken in de zon (jawel!) wilden drogen was het even na half elf voor we vertrokken. Het doel van vandaag was om de ferry van 14:45 uur in Pembroke Harbor naar Rosslare te halen. Het was maar een afstandje van een dikke dertig kilometer met ruim 3 uur te gaan, geen probleem toch ?

Weer verkeken we ons op de lage gemiddelde snelheid die we hier bereiken. Het was een aaneenslingering van ups and downs. Wel mooi langs de Zuid-Welshe kust, en Pembrokshire is prachtig, zeker in de stralende zon. Maar bij ieder dorpje dook je 60 tot 80 meter stijl naar beneden om na het dorp diezelfde hoogte weer te moeten klimmen. Vermoeiend en vertragend. We kwamen onderweg ook nog een mede-fietser tegen met pech en die laat je niet zo maar aan z’n lot over. Dus hebben we nog even z’n band geplakt zodat ie weer door kon. Maar ondertussen begon de tijd te dringen. Uit alle macht naar het havengebied van Pembroke gesjeesd (gelukkig liggen die meestal rond het zeeniveau) en de Ticket Office van Irish Ferries gezocht. We waren ‘just in time’ want na ons gingen de deuren dicht. Wonderbaarlijk genoeg moesten we toen met alle voetgangers (andere fietsers waren er natuurlijk niet) in een bus, en reed de bus met ons de boot in ... Nog nooit meegemaakt.

Enfin, we zitten nu dus op de ferry naar Rosslare, Ierland… yeah! Tijd om een Resumé Overflakkee van het fietsen in het Verenigd Koninkrijk te maken:

Britten zijn vooral wandelaars. Er zijn daarom letterlijk overal wandelpaden en als fietser heb je de ‘eer’ gebruik te mogen maken van deze wandelpaden. Zo voel je dat als fietser en zo voelen de wandelaars dat ook. De meesten zijn erg vriendelijk en gaan direct (overdreven) aan de kant als je er aan komt. Anderen schrikken soms of worden boos, uit alles blijkt dat ze geen fietsers gewend zijn. Zelfs de honden (alle Britten hebben een hond!) staan je soms stomverbaasd aan te kijken (en vergeten aan de kant te gaan).
De poortjes (waar je alleen als wandelaar fatsoenlijk doorheen kunt), de smalle paden die net breed genoeg zijn als voetpad maar met fietsers in twee richtingen echt niet voldoende ruimte bieden en -last but not least- de oneindige reeks stoplichten bij rotondes (we hebben een keer negen (!) stoplichten moeten overbruggen om aan de overkant te komen) maken dat fietsen in het VK vooralsnog iets is voor de voorlopers. We hopen dat er meer fietsers bijkomen zodat de regering de fietspaden wel zal moeten upgraden. Want fietsen in dit land is nog steeds meer dan de moeite waard. Je zult echter wel redelijk getraind moeten zijn of elektrische ondersteuning moeten hebben, want de hellingen zijn niet op menskracht alleen berekend. Fietsen met een tandem is niet te doen (vanwege alle poortjes) evenals denk ik het fietsen met een aanhangertje, althans als je de National Cycle Routes wilt volgen. Los van alle technische en infrastructurele beperkingen zijn we in Engeland en Wales alleen bijzonder aardige mensen tegen gekomen, maar dat geldt voor fietsers eigenlijk overal. Met een fiets ontlok je bewondering en ook soms meewarigheid of mededogen. Maar iedereen zal je altijd met respect bejegenen.

Zo, de boot vaart de haven van Rosslare in. Zometeen zetten we voet op Ierse bodem. We zijn benieuwd!