Dag 29 en 30, never pass a bar with your name on it

Soms ontstaan er momenten die je niet voorbij kunt laten gaan, zelfs als dat betekent dat je geen blog kunt schrijven. Gisteravond raakten we aan de praat met Jeremy uit Edinburgh. Hij kwam, duidelijk verlegen om een praatje, bij onze tent en begon naar onze fietsen te vragen. Zelf was hij ook op de fiets onderweg en al gauw waren we mooie ervaringen aan het uitwisselen. Hij ging 3 maanden fietsen want hij mocht van zijn verzekering zijn huis niet langer dan 90 dagen leeg laten staan. Na enige tijd vertelde hij ons dat zijn vrouw vorig jaar was overleden en dat ze altijd samen met de tandem op vakantie waren gegaan. Nu fietste hij voor het eerst alleen, om te helen, en volgens hem lukte dat (cycling cures everything, volgens hem). Een ontroerend verhaal dat we vorig jaar in gelijke strekking ook al eens hadden gehoord van een weduwnaar.

Overdag waren we naar Castletownbere gefietst, zonder bagage want we zouden weer gewoon op dezelfde camping overnachten. We hebben er een biertje gedronken in McCarthy’s pub. Het bleek dat ene Pete McCarthy een boek heeft geschreven over alle pubs in Ierland die McCarthy heten onder het mom ‘never pass a pub with your name it’. Ook deze pub wordt in dat boek beschreven. Natuurlijk hebben we dat boek direct besteld.
We waren hier naartoe gekomen deels om te bezichtigen en deels om aan onze alcoholbehoefte te voldoen want in deze plaats was de enige supermarkt met een bier-licentie op het hele schiereiland. Er zijn wel kleine supermarkten die wijn verkopen maar blijkbaar ligt de lat voor een bierlicentie hoger dan voor wijn.
Ierland is sowieso een raar land als het om alcohol gaat. In supermarkten staan de alcoholische drankjes altijd achter een ‘gate’ die alleen op bepaalde tijden open mag zijn. Eerder al hadden we gemeld dat de prijzen voor wijn en bier echt idioot hoog zijn. Er geldt een bepaalde minimum prijs voor alcohol waaronder je als winkel niet mag verkopen. Ook het openbaar vervoer is bijzonder strikt in relatie tot alcohol: het is verboden alcoholische dranken bij je te hebben (!) in de trein.

De camping werd gerund door een Nederlands stel en het toeval wil dat we vanavond weer op een camping zitten die door Nederlanders wordt bestierd. Het verschil is echter groot. Zaten we gisteren nog bij een enthousiast stel dat energiek een camping met een hoog ‘feel-good’ gehalte probeerde te maken, iets dat wat ons betreft al goed lukte ... Vandaag kwamen we aan bij een stel friezen die de camping al 35 jaar hebben. Het rook binnen in de receptie alsof ze al 35 jaar de ramen niet open hadden gedaan en hun houding was ook zodanig. Nou ja, de douches zijn goed en verder hebben we niet veel nodig. Morgen zijn we weer weg.

Deze dag was - bijna vergeten te vertellen - begonnen met een kajak-uitje in Adrigole Harbour waar zeehonden rondzwemmen. Het zijn blijkbaar schuwe maar toch nieuwsgierige beesten want op een gegeven moment stak de eerste z’n kop op bij onze kajak. Even later zagen we er drie. Wat is het toch met deze beesten, want je wordt er op de een of andere manier even heel sereen van, van zo’n ontmoeting.
We hadden besloten dit schiereiland (Beara) over te steken via de Healy Pass. Over de breedte van het schiereiland, zo’n kilometer of 15 was dat 300 meter stijgen en dalen. Gelukkig was het een zeer geleidelijke klim, zodat het niet zo erg werd als eergisteren. Geweldige uitzichten weer. Beneden aangekomen reden we op een prachtige kustweg met uitzonderlijke panorama’s over de zeetongen die diep landinwaarts trekken. Samen met het fraaie weer met weinig wind, veel zon en een aangename 20°C was het een fantastische fietsdag.