Dag 37, plannen, regelen en organiseren

Met ‘n typische Ierse ochtendmist kwamen we uit onze tent. Vandaag even rustig recupereren en de rest van onze reis plannen. Het einde van onze reis komt in zicht en we zullen dus de laatste weken moeten gaan invullen. We hebben geleerd dat je hier alles op tijd moet regelen want in de vakantiemaand juli is hier (zeker in de weekenden) geen ruimte voor last-minute acties.

Om terug te komen in Nederland moeten we weer via het Verenigd Koninkrijk, De snelste route is dan daar waar het VK het smalst is. Om daar te komen moeten we via ‘The Island of Mann’. Dus een ferry van Dublin naar Mann, dan van Mann naar Heyshaw. Dan vier dagen door Engeland om vervolgens van Hull naar Rotterdam te varen. Plannen, plannen, plannen. Maar goed, we zijn nu dus eigenlijk begonnen aan onze terugreis, althans zo voelt het. Maar eigenlijk zitten we nog op het uiterste westelijke punt van Ierland (van Europa zouden ze hier zeggen) en er is nog zo veel te zien hier. Ellen en ik hebben besloten dat we zeker nog een keer terug komen om het noordelijke deel van de Wild Atlantic Way af te maken. Voor we Ierland inreden hadden we nog geen idee dat het fietsen hier veel zwaarder zou zijn dan onze vorige ervaringen en dat de geringe camping-dichtheid zoveel uitdagingen zou opleveren. De WAW kunnen we dus niet afmaken maar het blijft aantrekkelijk zodat we dat wel willen doen, ooit …

Ondertussen hebben we de trein van Galway naar Dublin geboekt en de ferry naar Mann en Engeland. Dat ligt nu dus vast. Morgen staat er weer een zware klim op het programma en we hebben geen accommodatie kunnen vinden voor de avond ( weekend, vakantie + geen regen = ‘completely booked, we’re sorry’). Wellicht gaan we dan nu toch ‘n keer wild kamperen !

Had ik al verteld van de ‘oratorium’ hier naast onze camping? Gisteren zijn we even gaan kijken naar dit bouwwerk van een paar eeuwen voor Christus. Gemaakt in zogenaamde ‘dry stone’ (volgens mij betekent dat dat ze geen cement gebruikten). Alle stenen zijn dus met de hand op maat gekapt zodat het bouwwerk naar binnen toe taps toeloopt. Hierdoor wordt het geheel erg sterk, als een stenen boog, en staat het bouwwerk nog steeds volledig intact overeind na 2500 jaar. De katholieke kerk zag er geen bezwaar in om dit gebedshuis voor eigen gebruik toe te eigenen en er wordt ieder jaar met Pasen nog een eucharistieviering gehouden. Bijzonder!