Dag 42, Namasté

Op onze eco-camping zijn Ellen en ik direct na het opstaan (en koffie) aan de slag gegaan met onze privé yoga leraar…. In een tipi tent hebben we ons anderhalf uur op onze ademhaling gefocust. Weer eens een andere manier om de dag te beginnen.

Daarna verlieten we Milton Malay, het plaatsje dat bekend staat om z’n live muziek die hier altijd en overal te beleven valt. Behalve dan toen wij er waren want gisteravond was het doodstil hier in de stad. Jammer maar niet getreurd, je mist meer dan je meemaakt (Bril). Wij zijn op weg gegaan naar Doolin en onderweg gaan we de beroemde kliffen van Moher meemaken. Joehoe!

De regen die voorspeld was is achterwege gebleven, maar de wind raast constant om ons heen. Aan het einde van zo’n dag met constante wind om je hoofd ben je er letterlijk en figuurlijk moe van. Maar eerst ‘The cliffs of Moher’, dè toeristische trekpleister van deze omgeving. En zoals zo vaak met tourist-traps viel deze een beetje tegen - deels door de massaliteit van toegestroomde mensen en deels omdat deze kliffen niet zoals de vorige tot aan de rand toe te bewandelen waren. Er was een zeer degelijke leistenen wand gemaakt waardoor je niet dichter dan een meter of 5 van de rand kon komen. Het zal vast wel veilig zijn maar haalt ook wel een deel van de ervaring van zo’n klif weg. Nee, geef dan maar iets lagere of kleinere kliffen, waar je gewoon de adrenaline kan voelen bij het turen in de diepte.

Het fietsen viel een beetje tegen voor mij (wind) en Ellen (knie) en waren blij dat we in Doolin aankwamen. Net over de brug was een hostel waar ook kampeerplekjes werden aangeboden. We konden zelfs een afgezonderd plekje naast de rivier/beek krijgen. Het plekje ruikt sterk naar de enorme, bloeiende vlinderstruik die naast onze tent staat. Zalig.

Toen we in het hostel op het punt stonden naar de naastgelegen pub te gaan, kregen we van diverse kanten te horen dat we die moesten vermijden en verderop naar O’Connors moesten gaan waar iedere avond live muziek wordt gespeeld. Jaja, dat hadden we vaker gehoord, maar toch deze suggestie opgevolgd en verdomd… er was live muziek. Op z’n Iers: mensen uit het publiek schoven af en aan bij het ensemble dat speelde. Op een gegeven moment stond de dame die naast ons zat en met wie we al heerlijk hadden gekletst op en voegde zich bij de muzikanten om twee liedjes te zingen. Waanzinnig mooi, kreeg een enorm applaus en ging vervolgens weer gewoon terug bij ons zitten om haar glas leeg te drinken. Helemaal zoals je hoopt te mogen meemaken.

Omdat er in kleine winkeltjes zelden bier word verkocht hadden Ellen en ik bij het eten al onze wijn moeten opdrinken en samen met de pints uit de pub zorgde dat voor een goede nachtrust. Het was vanochtend net geen 10 uur voor we wakker werden. Heerlijk, dus we besluiten nog een nachtje te blijven hier.