Dag 9, trainspotting

De laatste nacht op onze camping in Brighton verliep zonder incidenten. Onze routine van 8, 9, 10 (8 uur op, 9 uur inpakken, 10 uur wegwezen) verliep eveneens zonder problemen en nog net voor tienen zaten we op de fiets richting het centraal station van Brighton. Een laatste blik op de pier en de zuidkust van Engeland. Vanaf nu gaan we richting Wales.

Op de weg naar Brighton zagen we de ‘gefortuneerde’ daklozen in hun campers, auto’s of busjes langs de kant van de weg. Het was duidelijk te ruiken dat deze mensen lang geen douche of bad hadden genoten. 

Een andere notitie die ik onderweg maakte was de volstrekte nutteloosheid van de verkeerslichten voor voetgangers en fietsers. Zoals al eerder aangegeven sta je als fietser op gelijke voet met voetgangers, erger nog, op gedeelde paden hebben voetgangers voorrang op fietsers. Je staat dus vaak met voetgangers samen te wachten tot het stoplicht op groen gaat. Dat duurt echter meestal zo lang dat alle voetgangers inmiddels (door rood) zijn overgestoken op het moment dat het stoplicht op groen springt. De automobilisten staan dan te wachten voor een lege oversteekplaats. Raar !

Het station in Brighton was ook een ervaring op zich. Doordat er in het Verenigd Koninkrijk allemaal verschillende spoorwegmaatschappijen zijn, is het lastig om één ticket voor de volledige reis te boeken via een automaat. De ticket office biedt uitkomst. Daar is het dan weer zo druk dat het makkelijk een half uur kost om je tickets te krijgen. Je wordt overigens wel zeer goed en attent geholpen als je eenmaal aan de beurt bent.
Vervolgens krijg je een ticket (zo eentje met een magneetstrip) voor jezelf en je fiets. Die moet je aan je fiets vastmaken. Maar hoe? Het is gewoon een kartonnen kaartje, hoe krijg je die vast aan je fiets als je geen plakband o.i.d. bij je hebt?
Vervolgens staan er, net zoals in Nederland, een hele rits poortjes waar je doorheen moet om op het perron te komen. Maar deze zijn niet automatisch met je kaartje te openen, nee, er staat een mannetje die met een sleutel om de beurt alle poortje naar binnen toe openzet en dan weer naar buiten. Geen idee of het systeem defect was of dat het het beroep was van deze man…
Op het perron lopen nog meer behulpzame ‘mannetjes’ rond, herkenbaar aan hun oranje hesjes. Als je ze iets vraagt over de trein halen ze een geprinte uitdraai uit hun broekzak met daarop alle informatie over de treinen. Zeer behulpzaam maar of het echt de meest recente informatie is…? (Volgens zijn print zou er nl een fietscabine moeten zijn, maar die bleek er niet te zijn).
Gezien de overdaad aan ‘mannetjes’ konden we ons goed voorstellen waarom de tickets zo duur zijn. Het materieel kan daar niet de oorzaak van zijn, want we zitten nu in een koekblik op wielen richting Portsmouth waar de ramen nog lekker van open kunnen. Met dit weer zeker een pluspunt.

Na de overstap in Fratton stapten we op de intercity naar Cardiff van de Great Western Rail. Deze trein had iets meer allure en de reis verliep voorspoedig. Opvallend is dat het groen naast het spoor nauwelijks in toom gehouden wordt. Regelmatig zwiepen takken tegen de zijkant van de trein. In Warminster stapten we uit om fietsend richting Bath te gaan. Ergens onderweg pikten we de NCR 4 op richting Fishguard.

Eindelijk liet Engeland zich van haar allermooiste kant zien. We hebben over prachtige weggetjes gefietst met fantastische doorkijkjes en uitzichten over het glooiende landschap. Het ging gemoedelijk op en neer met af en toe een krankzinnig stijl gedeelte. Het sneeuwt hier blijkbaar nooit want zo’n helling zou je met sneeuw nooit op kunnen komen.

Op een gegeven moment fietsten we langs het Kennet and Avon Canal. Dat kanaal loopt hoog boven de rivier de ‘ lower Avon’ en kruist deze af toe middels een aquaduct. Daartussen loopt nog een spoorlijn, dus soms hoor je kinderen beneden in de rivier spelen terwijl er onder je een trein rijdt en jezelf naast een kanaal fietst… heel apart.
In dat kanaal liggen en varen zogenaamde ‘narrowboats’ en dat zijn ze ook. Een meter of 15 lang en ongeveer anderhalve meter breed. Sommige zijn te huur en worden voor bijv. stag- of henparties gebruikt (vrijgezellenfeestjes) en andere worden weer als woonboot gebruikt. Het geeft een gezellige en gemoedelijke sfeer op het water. Het was een feest om hier een aantal kilometers naast te fietsen, ware het niet dat ergens mijn band kapot ging. Het hele circus van alles afladen, repareren en weer opladen kwam voorbij evenals alle narrowboats die we daarvoor ingehaald hadden.

We waren bijna bij de camping toen we geconfronteerd werden met een onneembare vesting: een 25% helling! De aanblik alleen deed je de moed in de schoenen zakken. Onmogelijk om hier, zelfs met elektrische ondersteuning, naar boven te komen. De escape-route was meer dan 3 km omrijden met nog steeds een flink stijgingspercentage. Veel te laat kwamen we op de camping aan die overigens erg mooi en leuk is. Het weekend is hier begonnen en het stikt hier van kleine kinderen die zich uitstekend vermaken op deze lommerrijke plek.