Dag 37, Gute Nacht Freunden

Vanochtend weer een vroege start gemaakt om de hitte voor te zijn. We hadden onze tent dit keer niet erg strategisch geplaatst waardoor de zon al vroeg er op stond te branden. Omdat Ellen nog steeds last heeft van haar pols hebben we besloten en kleine detour te maken naar Mosonmagyaròvàr (spreek uit als Roelofarendsveen, maar dan achteruit) waar een klein ziekenhuisje is.

Onderweg naar dat ziekenhuisje kwamen we Hans weer tegen, een bijzondere verschijning, we hadden hem gisteren onderweg ook al es gezien. ’s Avonds laat kwam hij ook op onze camping aan en hij was ‘s ochtends vroeg al weer vertrokken. Hij wandelt (!) naar Instanboel met een soort high-tech wandelkar…

In het ziekenhuis werden we al gauw (in gebrekkig Engels) geholpen door verpleegkundige Attila die eerst wat foto’s liet maken van de pols. Even later kwam het slechte nieuws: gebroken! No more fahrraden ! Schnell reparieren lassen ! Sofort nach Hause !

Potverdrie !
Heel eventjes zijn er wat traantjes gevloeid vanwege deze mededeling, maar Ellen had onderweg naar het ziekenhuis al het gevoel dat het niet goed was. Ze had veel pijn doordat je bij het fietsen je pols nou eenmaal erg belast, en vroeg zich al af hoe ze dat de komende dagen zou volhouden. De beslissing was dus snel gemaakt: zu hause!

Nu moesten we dus even onze hele planning gaan omgooien.

Op een terrasje met een goed glas bier en een Hongaarse Gulash(soep) gingen we er voor zitten, en oh, kijk wie we daar hebben: Hans! Het is erg fijn als er mensen zijn waar je je verhaal aan kwijt kunt onderweg. Dat was in dit geval wederzijds, want ook van Hans weten we nu een heleboel meer. Maar we moesten een terugreis plannen. En ook de verzekering inlichten. Dat ging nogal stroef maar uiteindelijk hebben ze hun best gedaan. De repatriëring van 2 fietsers is dan ook geen standaard geval. Twee mensen terugkrijgen in Nederland is relatief simpel. Een defecte auto, dat snappen ze ook nog wel, maar wat doe je met twee fietsen? Daar hadden ze nog geen oplossing voor. Ondertussen bleek in Roelofarensveen (achteruit) de intercity naar Wenen te stoppen op haar onooglijk stationnetje. Ons plan kreeg vorm: in Wenen een stalling zoeken voor de fietsen, een vlucht naar huis boeken (de nachttrein had nl geen tickets meer, en de gewone trein duurt te lang en is té onpraktisch als 1 van de 2 rondloopt met een arm in de mitella), een hotel op het vliegveld van Wenen vinden en boeken.

Toen we de fietsen eenmaal gestald hadden op de Hauptbahnhof van Wenen stonden we daar met 10 (fiets-)koffers buiten de deur. Dat is best een uitdaging, zeker omdat Ellen geen koffers kon dragen. Uiteindelijk hebben we ons met een taxi laten ophalen en naar ons hotel op het vliegveld laten brengen. Morgenvroeg om 7:10 uur vertrekt ons vliegtuig naar huis, maar we weten nog niet of we onze 10 koffers meekrijgen. De wedstrijd is dus nog niet gelopen, maar als het lukt dan is linea recta naar het ziekenhuis in Leiden om de pols weer in de juiste positie te krijgen en met gips te fixeren. Het is nu half twaalf en om 5 uur moeten we inchecken. Gute Nacht Freunde, es ist Zeit für mich zu gehen…
Met een beetje geluk, en een beetje pech is dit dus onze laatste blog. Ken je die van die twee die naar Budapest gingen….?