Dag 12 en 13, voorbij de 50 graden !

Voordat jullie je zorgen maken: we zijn vandaag door de grens van 50° noorderbreedte gefietst, zie het fotografisch bewijsmateriaal. De temperatuur is nog hoog maar nog bij lange na geen 50° C.

Gisteren brachten we de dag door met mijn (andere) zus Gemma en haar man Peter. Dat staat altijd garant voor warme gezelligheid en verhalen vertellen/horen terwijl de wijn vloeit. Zeker in deze wijnstreek waar de plaatselijke vaardigheden goed aan de tand werden gevoeld.
Voor het culturele aspect zijn we met z’n vieren naar de vesting van Koblenz gegaan waar je met een kabelbaan komt. De vesting is immens en prachtig, maar de organisatie is niet in staat geweest er een samenhangend verhaal van te maken. We liepen er een beetje verdwaasd doorheen, geen idee of er een soort rode draad was en op een bepaald moment waren we dus ook verdwaald. Het was duidelijk te merken dat andere bezoekers net zo op zoek waren naar houvast als wij. Uiteindelijk ontdekten we het restaurant wat behalve een mooie menukaart ook een prachtig uitzicht had op de samenvloeiing van de Rijn en de Moezel.

Teruggekomen bezochten we nog even de ‘Altstadt’ van Koblenz (niet super mooi of boeiend) en gingen weer terug naar de camping waar we wederom gefêteerd werden op een heerlijk avondmaal waarbij de ‘Burgunder’ in 50 kleuren grijs langs kwam.

De volgende ochtend (vanochtend) was het tijd om afscheid te nemen. Zij gingen de Moezel volgen en wij trokken verder langs de Rijn. Na Koblenz is het fietsen langs de Rijn minder bevredigend: je hebt ofwel een spectaculair landschap met steile bergwanden langs de rivier, maar dat betekent dat én de rivier én het spoor én het autoverkeer én het fietspad er doorheen geperst moeten worden. Dus super druk. Ofwel je hebt geen boeiend landschap en genoeg ruimte om relaxed te kunnen fietsen.

Die drukte is echt niet overdreven: op de rivier wordt best wel veel gevaren. Niet alleen de binnenvaart maar ook de recreatieve vaart (rondvaartboten en (rivier-)cruiseschepen) is talrijk aanwezig. Aan beide zijden van de Rijn liggen spoorlijnen waar zeker 5 keer per uur een lange goederentrein voorbij trekt, afgewisseld met personentreinen en zo nu en dan een eenzame loc die op jacht is naar weer een nieuwe karavaan wagons. Dit zorgt er wel voor dat er opvallend weinig vrachtverkeer is op de wegen langs de Rijn. Op een gegeven moment werd het drukke verkeer aangevuld met gevechtsvliegtuigen die zo laag overvlogen dat ze de meandering van de Rijn volgden. Zeer spectaculair, maar ook zeer lawaaiig. Van Ellen mocht het omdat ze waarschijnlijk aan het trainen waren om Putin een toontje lager te laten zingen.

Ieder dorp hier langs de Rijn heeft wel een burcht, of een slot of een vesting of alleen maar een steile helling, zoals de Lorelei. Daar worden dan meteen spannende verhalen en sagen aan gekoppeld en vervolgens goed ingepakt voor de toeristen. Maar de Lorelei (wie heeft er nog nooit van gehoord?) is niets meer dan een hoog stuk steen langs de Rijn met een sterk verhaal waarbij vrouwen (meerminnen, nimfen etc) de schuld krijgen van scheepsongelukken. Dat soort vrouwelijke archetypes hebben we eerder voorbij zien komen in de mythologie.

Ondertussen zitten we op een camping in Rüdesheim. We naderen het einde van onze tocht langs de Rijn. We kunnen de conclusie trekken dat dit een zeer geliefd gebied is bij bejaarden van allerlei nationaliteiten. De gemiddelde leeftijd op de campings is ongeveer gelijk aan die van een bejaardentehuis van een jaar of 50 geleden (toen mijn oma nog leefde). De kamertjes van destijds hebben wielen gekregen en een luifel en iedereen geniet van de vrijheid die dat geeft.