Dag 17, nou ruik ik ‘t nog Van Es !

Inmiddels zijn we aangekomen in Tauberbischofsheim. Het is een feeëriek plaatsje met veel historische cultuur. Overigens net als veel andere plaatsjes waar we vandaag doorheen gereden zijn, al lijken de middeleeuwen belangrijker dan de Romeinse ‘Limes’ historie.
Niet alleen de plaatsjes, ook de hele omgeving is van een sprookjesachtige schoonheid. Eerst kwamen we door Miltenberg dat nog mooier bleek te zijn dan Seligenstadt, en daarna nog een paar van dit soort schilderachtige plekken met veel vakwerk huizen, grote kastelen en nog grotere kerken.

Kortom het was een mooie dag vandaag, waarin we voor het eerst echt geklommen hebben. 430 meter om precies te zijn. Het is een voorproefje voor de komende dagen wanneer we over de heuvelrug heen moeten die het stroomgebied van de Rijn en de Donau scheidt. We namen afscheid van de Main en volgden de rivier/beek de Erf tot we over het hoogste punt van de dag waren (380 m) en kwamen daarna in het stroomgebied van de Tauber. Terwijl we dat deden hebben we Beieren al weer verlaten en zijn we deelstaat Baden-Württemberg ingereden. De bewoners blijven gewoon de Franken die een totaal onverstaanbare taal hebben. We hebben gezocht naar iets van herkenning, maar helaas… niets.

’s Middags reden we door een onverhard bospad. Waar je normaal overal en altijd fietsers ziet met vering en dikke banden met noppen (off-road fietsen) bleken deze opeens nergens te bekennen. De enige andere fietsers waren twee jongens die ons tegemoet kwamen met eveneens ‘gewone’ fietsen met ‘gewone’ banden. Ze vroegen of het pad verder begaanbaar was, wat wij beaamden en volgens hen was onze route ook prima te doen. Handig dit soort uitwisselingen, want aan het begin van het pad stonden aan allebei de kanten waarschuwingsborden wegens geblokkeerde wegen. We hebben geleerd deze te negeren.

Waar ik het vandaag ook over wilde hebben zijn de geuren. Sinds we in Duitsland fietsen worden we vrijwel permanent ondergedompeld in de geur van de bloeiende lindebloesem. ‘Unter den Linden’ is niet alleen een bekende straat (pardon: laan) in Berlijn, in gans Duitsland ben je ‘unter den Linden’. Daarnaast blijken Duitse vrouwen vaker geparfumeerd dan Nederlandse wat je merkt als je door een drukbezocht stadje loopt. Sommige geuren dragen behoorlijk ver. Zo ruik je hier nog regelmatig het beroemde ‘eau de Cologne’. Menig parfumerie heeft nog een groot 4711 schild aan de muur hangen. Een merk waarvan ik dacht dat het 40 jaar geleden al opgehouden was te bestaan.

Alles draagt bij aan het grote ‘Efteling-gevoel’ dat je hebt in deze streek: keurig onderhouden en schone stadjes die nagemaakt lijken te zijn uit de sprookjesboeken van Grimm, uitgestrekte bossen en heuvels met wijngaarden en veelsoortige gewassen en mensen die keurig Duits met je praten maar onderling een geheim communicatie protocol hanteren.

(Over die gewassen: vandaag geleerd dat die raar grijze bonen die je vaak op akkers ziet koolzaad blijkt te zijn. Een dikke maand geleden waren die velden nog knalgeel. Nu ziet het er grauw uit.)