Dag 27, Hof van Eden

Vanochtend vertrokken we vanaf onze (waarschijnlijk) goedkoopste camping van de reis, te weten een volle zes euro voor de overnachting. De route was direct mooi, zij het dat we enige tijd langs een weg fietsten. Maar met links een stijle, beboste helling en rechts de Donau was er weinig andere keus dan de weg en fietspad, gescheiden door een hoge betonnen rand, naast elkaar te laten lopen. Pal naast ons hoorden we de hekgolven van de binnenvaartschepen op de oevers klotsen. Aan de overkant zien we enorme goederentreinen rijden volgeladen met auto’s. Het eigenaardige is dat ze in beide richtingen rijden.

Zodoende kwamen we aan in Passau, de laatste stad in Duitsland. Deze was een stuk groter dan we dachten en was dankzij de aanwezigheid van grote aantallen cruiseschepen een echte ‘tourist-trap’. Langs de kade volop horeca en winkeltjes met toeristen-troep. Desondanks leek het een aardige stad, maar we zijn - op een koffie in een bäckerei na - niet gebleven.

In Passau stroomt de Inn de Donau in en brengt daarmee sediment uit de Alpen (uit Innsbruck?) in de Donau die vanaf nu niet meer blauw maar grijs-groen kleurt. Even prachtig. Na Passau is de Donau de grens tussen Duitsland en Oostenrijk (de overkant is Oostenrijk) en de omgeving wordt steeds mooier. De drukke weg verandert in een rustig plattelands weggetje en even later rijden we zonder veel drama Oostenrijk binnen. Nog even een laatste woord over Duitsland want ik denk dat ik het met mijn opsommingetje van gisteren een beetje te kort doe:  Voor ons gevoel zijn de boodschappen hier goedkoper dan in NL (zeker bier en wijn) en de insecten populatie (vlinders, bijen, libellen etc) geeft aan dat het hier een stuk gezonder is dan bij ons. Alleen de muggen en de mieren hadden van ons achterwege mogen blijven… Alles is hier goed verzorgd en schoon (nog nooit zo veel ‘stoepvegers’ gezien) en de bewegwijzering van de fietspaden zijn tot in de puntjes verzorgd, ook als er wegomleidingen zijn. Zo, nu laten de Duitsland écht achter ons.

Eenmaal in Oostenrijk wordt de ruimte tussen de heuvels links en rechts van de Donau nog smaller waardoor er alleen nog plek is voor het fietspad: de Donauradweg. De uitzichten zijn spectaculair. Op de rivier zie je af en toe binnenvaart en regelmatig cruiseschepen en nu ook zogenaamde Zille’s. Dat zijn smalle houten bootjes die hier in de omgeving met de hand gemaakt worden. Ik heb even een blik geworpen in een van de weinige werkplaatsen waar deze nog volgens eeuwenoude methodiek gemaakt worden (met modern gereedschap, dat wel). Mooi om vakmensen aan het werk te zien…

De Donau maakt op de plek waar we nu zitten een volmaakte S-bocht. In de binnenbocht van deze S is een kleine boerderij-camping waar we nu bivakkeren in de boomgaard. Het is hier onwaarschijnlijk mooi en rustig. We hebben uitzicht op de rare kromming van de rivier en de eigenaar serveert lekker bier en Jause, een broodmaaltijd met heerlijke kazen, ‘aufstrich’ en hammen. Wij zijn nu aan het uitbuiken naast onze tent. De pauw kondigt de ondergang van de zon aan. We zijn in het paradijs (behalve die muggen dan…) en overwegen hier weer een rustdag te nemen.

De oplettende en trouwe lezer merkt intussen vast dat we het sowieso rustiger aandoen dan vorig jaar in Engeland&Ierland. Dat is heel bewust, we willen (meer) tijd nemen om te lummelen, tekenen, lezen, uitrusten en rondkijken. Dat lukt aardig! En de route is gemakkelijker dan vorig jaar, want vlakker fietsen, ook daar hebben we bewust voor gekozen. Wij blij, en De Knie ook!