Dag 29, gedachtensprongen

Als je zo’n lange route als de Groene Weg fietst kom je soms mensen op verschillende locaties tegen. Zo zagen we vanochtend bij het ontbijt Jozé en Kees. We hadden hen al een keer of drie onderweg ontmoet. Leuke lui die we morgen waarschijnlijk hier weer tegenkomen als ze ons volgen naar Arles.

We hebben het Sodom en Gomorra verlaten langs een prachtig fiets/wandelpad aan de kust. Links de Camargue in haar mooiste vorm en rechts de middellandse zee. We zagen de flamingo’s en ibissen, rijstvelden en alles wat er hoort te zijn. In de hitte is de natuur echter beter te verdragen dan de bebouwing. De weg was deels ondergestoven met stuifzand waardoor we af en toe moesten duwen, maar toen de weg veranderde in asfalt werd het er niet beter op: dat was van dusdanig slechte kwaliteit dat je moest kiezen tussen het middenstuk, dat een soort wasbord is of de buitenkant, die gladder is maar met grote gaten er in. Het haalt de snelheid er aardig uit.

A propos, snelheidsdrempels; deze bulten in de weg zijn rijkelijk aanwezig in Frankrijk. Het eigenaardige is dat de Franse auto’s er met hun comfortabele vering nauwelijks last van hebben terwijl het voor ons fietsers echte obstakels zijn. Als je er harder dan 10 kmh overheen gaat krijg jezelf en je fiets een behoorlijke klap.

A propos, wasborden: ik heb al verteld over de cicaden die ons overal volgen. In de Camargue komen ze weinig voor omdat er weinig bomen zijn. Maar nu we weer in een boomrijk gebied fietsen hoor je ze weer overal. Je hoort ze, maar ziet ze niet. Ik ken ook niemand die ooit een cicade bezig heeft gezien met het maken van lawaai. Het is echt een oorverdovende herrie. Heal anders dan een krekel, die tjirpen gewoon heel lief. Een cicade is een wasbord-solist. Ik ben er van overtuigd dat het eigenlijk kabouters zijn. Onzichtbare kabouters (want niemand heeft ze ooit gezien) met een klein wasbordje om hun nek. Ze zitten in de bomen, vaak alleen en soms met wel vier of vijf stuks in iedere boom. Met een lepel en vork ritsen ze over hun wasbord; rrrt, rrrt, rrrt, rrrt, rrrt. Met z’n allen! Zonder een bepaald ritme of melodie, gewoon rrrt, rrt, rrt …De hele dag door tot de zon onder is. Het is een eigenaardig soort kabouter.

A propos, bomen: we hebben ontdekt dat cypressen niet alleen in Toscane groeien maar hier in deze streek ook volop voorkomen. Ze worden hier gebruikt om akkers te beschermen tegen de wind. Maar ook mensen met geldingsdrang en een lange oprit vinden cypressen mooi om al op grote afstand de lengte van hun oprit kenbaar te maken.

Enfin, we zijn vandaag weer terug in Arles, op een camping net buiten de stad. Biertje, tent opzetten, zwemmen … (routines kunnen zo lekker zijn!)
Er zijn weliswaar beduidend meer campings in zuid-Frankrijk dan in het noorden maar dat wil niet zeggen dat er meer keuze is. Er zijn campings die al ‘complet’ zijn, of bijna vol. Voor dagkampeerders geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt. Als je laat aankomt heb je dus kans dat het vol is. Ook de hotels en chambre-d’hôtes in deze omgeving zijn allemaal volgeboekt. Dat heeft misschien met Corona te maken omdat weinig mensen meer naar het buitenland gaan.

Morgen en misschien overmorgen blijven we hier om de stad Arles te bezichtigen.