Dag 22, Omleidingsmanouvres

Het zou nog flink nat zijn deze morgen dus we bleven lekker lang in ons hotelbed liggen. De föhn en de airco hebben overuren gemaakt om alles droog te krijgen. Het is niet de meest ecologische methode wellicht, maar het leverde wel weer droge kleren op, wat best fijn is.

Het Schloß wat we gisteravond alleen in de regen zagen, kregen we nu nog even droog te zien. Een imposant gebouw van rode zandsteen. Ontbijten doen we niet in het hotel want dat is altijd schreeuwend duur, dus op naar een lokale Bäckerei voor koffie en iets te eten. Tijdens ons ontbijt begon het alweer te regenen en trokken we onze regenjassen weer aan (die we dus net droog hadden geföhnd).

De route ging aanvankelijk weer richting rijnoever, maar algauw kwamen we de eerste ‘Umleitung’ tegen, vanwege de hoogwater. Gelukkig zijn de Duitsers erg goed in het umleiten, want alles staat perfect aangegeven. Ook bij de volgende poging om langs de Rijn te komen liepen we weer tegen een wegafsluiting aan en kwamen we terecht midden in een industriegebied ‘Deutscher Art’. Dat wil zeggen groot, groter, grootst. Er stond een enorme energiecentrale die blijkbaar nog op kolen gestookt werd gezien de enorme berg steenkool die eromheen opgestapeld lag. Direct erna grote tanks voor olie-opslag en petrochemische bedrijven. Het was een soort Pernis waar we met druilerig weer doorheen reden, inclusief de bijpassende geur van bitumen. Gek genoeg liep het fietspad al gauw door een soort park middenin dat industriegebied. Door het gebladerte heen zag je af en toe nog de contouren van de immense gebouwen en schoorstenen. Het industriegebied bleek tot Karlsruhe te behoren, want we zagen opeens een bordje dat het einde van de bebouwde kom aankondigde. En dan zomaar, opeens, met de geur van de petrochemie nog in je neus, rijden we weer door een Naturschutzgebiet en springt er nog geen 10 meter voor ons een hinde de weg weg over. Heel apart.

Even later komen we alsnog bij de Rijn uit, maar dan blijkt ook hier het hoogwater de weg onbegaanbaar te hebben gemaakt. We moeten omkeren om over de dijk te fietsen. De laatste bui was inmiddels voorbij en heel af en toe liet de zon zich zelfs zien. Het gebied tussen de dijk en de oever staat compleet onder water wat niet alleen prachtige taferelen oplevert (zie video) maar ook een geweldige akoestiek omdat de bodem van het bos een waterspiegel is die het geluid weerkaatst. Het fluiten van de vogels maakte hierdoor extra indruk. Je kreeg het gevoel alsof je door tropische mangroven reed, inclusief de soms zeer vochtige lucht.

Op deze manier werd ook deze dag weer de moeite waard, met als enige minpuntje de muggen die enorm profiteren van de nattigheid en wateroverlast. Als het enige nut van muggen is dat ze voedsel zijn voor vogels en vleermuizen, waarom heeft de schepper ze dan zo’n irritant karakter gegeven. Ze hadden toch ook gewoon ergens langs de kant van de weg kunnen gaan zitten tot ze opgegeten werden in plaats van zenuwachtig om je hoofd heen draaien en vervelend in je arm/been/hals te prikken?