Dag 19, we houden ons op de vlakte

Vandaag was een vreemde dag. We vertrokken van de camping onder aan de Tauber bij Rothenburg Ob der Tauber. Dat ‘ob’ moet je vrij letterlijk nemen want om er te komen moet je eerst een stief stuk klimmen. Dat hebben we gedaan, want onze routegids vond dat noodzakelijk. En gelijk had die: Rothenburg is een plaats die je niet mag missen als je in de buurt bent. De Altstadt lijkt nog volledig intact in middeleeuwse staat. Een enorme verdedigingsmuur staat er om heen met een groot aantal torens. Daar wordt nu het in- en uitgaand verkeer doorheen geleid. Het is een aaneenschakeling van prachtige gebouwen uit lang vervlogen tijden. De foto’s geven een kleine indruk. Tamelijk toeristisch maar desalniettemin zeer de moeite waard.

Door de stevige klim, de bestrating van kinderkopjes en het drukke toeristenverkeer lag ons gemiddelde na deze stad erg laag. Toen kwam er ook nog de klim naar het hoogste punt van dit deel van de Limesroute, de plek waar de scheiding plaatsvindt tussen de stroomgebieden van de Rijn en de Donau. Dan spreken we over 500 meter. Niet extreem hoog hoog, maar met de zon van vandaag was het een behoorlijke uitdaging. Na deze top volgde een soort hoogvlakte en het landschap veranderde van een mooi bosrijk gebied in een tamelijk vlakke agrarische omgeving zonder de mooie fietspaden van voorheen. Hier hebben we grote stukken over wegen moeten fietsen waar automobilisten 100 mogen. Het is dan ook voor het eerst deze trip dat we onze helmen hebben gebruikt!
 We hadden het geluk dat de stevige wind van vandaag (20 kmh met vlagen tot 45 kmh) uit het westen kwam en wij een zuid-oostelijke koers aanhouden. Op deze vlakte werden zowel de wind als de zon niet gehinderd. We gingen behoorlijk hard en konden onze gemiddelde snelheid vlug weer goed maken. De weinige tegemoetkomende fietsers hadden duidelijk moeite met deze wind. Wij blij dat we de goede kant op gingen! Toch maakte het er de route niet leuker op. Het was agrarisch, eentonig en vlak.

Wat wel aardig was om te zien waren de veelvuldig aanwezige ooievaars als de boeren het land aan het bewerken waren (er wordt al volop graan geoogst momenteel). Blijkbaar is er veel te halen als de tractor over het land heen gaat. Ook was de rode wouw dan vaak van de partij. 

De saaiheid van de rit hield aan tot vlak voor ons eindpunt, een camping aan het Altmühl meer (wat ze hier abusievelijk Altmühlsee noemen) bij Gunzenhausen. Nu staan we hier (zoals zo vaak) weggestopt op een tentenveldje met een paar andere tentkampeerders. Allemaal Duitsers en die zijn nogal ‘op zichzelf’ zoals we bemerkt hebben. De wind waait nog flink maar we worden goed beschermd door de struiken die ons ook van de campers en caravans moeten scheiden. Prima!

Een klein stukje nog over het campingleven. Dingen die je thuis niet meemaakt zoals de ongelooflijk grote, schone perfecte douches. En de douche van vandaag was daarop geen uitzondering. Wat wel uitzonderlijk was, was het gebrek aan muziek. We zijn er inmiddels zo aan gewend dat het opviel vandaag. In voorgaande gevallen leek het modieus te zijn geworden om aan de toilet- en douchegebruikers een lichte muzikale versnapering aan te bieden in de vorm van ‘Klaus Wunderlich’s greatest hits’ of zoals bij de vorige camping, de laxerende melodietjes uit te panfluit van Georg Zampfir. Of het effect bewezen is weten we niet maar we missen het in ieder geval niet.