Dag 20, De Pappenheimers die we nog nog niet kenden

Vanochtend onze tocht hervat, nog steeds richting zuid-oost. De camping die we achter ons lieten was waarschijnlijk de meest deprimerende die ooit hebben gekend. Volgens de statistieken was dit een van de beste: restaurant en winkel aanwezig, goede en grote douches, speeltuin etc etc.. maar wat ontbrak was de ziel: alles schreeuwde: “geef me je geld en ga weg!” Het begon al bij de ontvangst gisteravond. De man bij de receptie keek je niet aan, vroeg naar je ID en hield deze zonder pardon achter (verboden volgens onze wet). Zonder verdere instructies kreeg je een plattegrond van de camping, toedeledoki tot ziens, volgende klant svp… In het restaurant kon je ook merken dat er een totaal gebrek aan bezieling was. Zowel de bediening (onderbetaalde Aziaten) als het eten (een salade die voor 70% uit grote hompen grof gesneden ijsbergsla bestond) toonden een totale desinteresse in de klant. Vanochtend bij het afrekenen zag ik dat de eigenaar 5 voertuigen had met opeenvolgende kentekenplaten (je kunt in Duitsland kentekenplaten kopen). Zijn motor, de cabrio en de dikke BMW stonden op parkeerplaatsen die gereserveerd waren voor deze specifieke kentekens. Een typische spreadsheet manager met geldingsdrang: kijk mij eens veel geld verdienen..

Enfin, de dag was verder perfect:  geen of weinig zon, een aangename temperatuur en de wind grotendeels in de rug. We reden door mooie plaatsjes zoals Weißenburg (Bay). Dat ligt niet aan het strand maar in Bayern. Wederom een pittoresk plaatsje met veel historische (middeleeuwse) gebouwen en zelfs enige Romeinse historie. In de Biergarten van Hotel Adler hebben we heerlijk geluncht. Daarna over prachtige wegen, deels gravel, langs de Altmühl gereden richting Pappenheim. Hier staan we op een supergave natuurcamping aan de Altmühl onder een lindeboom met uitzicht op de toren van Pappenheim .

We ontmoette er Piet (uit Tilburg). Weer zo’n ‘lonesome cowboy’ zoals Ellen ze noemt. Ook op de Limesroute maar in de andere richting. Hij is in Passau begonnen. Een zeer ervaren lange-afstand fietser met veel ervaring in Slovenië. We hebben hem natuurlijk behoorlijk aan de tand gevoeld over zijn ervaringen en mogelijke routes in Slovenië voor als we daar straks mogelijk door heen gaan op weg van Budapest naar Villach. Wat we nog vergeten zijn te melden is dat we gisteren door de 1000 km grens heen zijn gegaan, wat betekent dat we waarschijnlijk voldoende tijd zullen hebben om met de fiets nog van Budapest naar Villach te gaan. Maar ook trein en/of boot zijn opties voor (delen van) deze reis.
Later op de avond kwam Piet nog een keer bij onze tent langs en deelde zijn indringende levensverhaal met ons. Wat bijzonder zijn dit soort ontmoetingen toch. Fietsers zijn een apart volk en het blijkt wel dat iedereen zijn eigen reden/verhaal heeft om te fietsen.

De kans dat we hier een extra dagje blijven is erg groot. Dus misschien, als we morgen echt niks beleven, slaan we ook de blog een dagje over. Toedeloe !