Dag 21 en 22, no stress!

Sorry voor de korte onderbreking maar het begrip ‘Ruhetag’ wordt hier in Duitsland zeer serieus genomen. Dus…

Op onze vorige camping (de mooiste tot nu toe) stonden we met ons tentje op een eilandje in de Althmühl onder een grote lindeboom (waar anders?). Heerlijk in de schaduw en lekker niks doen. Ik heb alleen even een uitstapje gemaakt naar de lokale friseur (friseuse?) om mijn haar te laten knippen en om een paar boodschapjes te doen. Ellen heeft lekker zitten tekenen en ik heb een stuk uit mijn boek gelezen. Oh, en mijn oude Teva’s hebben het begeven. Ik heb nog een poging gedaan ze te lijmen maar vandaag bleek dat ‘um sonst’. Zal in Regensburg nieuwe moeten kopen denk ik.

De route van vandaag was geweldig. We volgenden de Altmühl over prachtig aangelegde fietspaden. Direct na Pappenheim kwamen we in een gebied waar de vallei van deze beek door hoge rotsformaties wordt omgeven. Tussen deze rotsen was het landschap vrij vlak waardoor je het gevoel had in een badkuip te fietsen. Dat bleek ook te kloppen want heeeeel lang geleden (tijdens de Jura periode) was dit een zee. Het schijnt voor geologen een zeer geliefde omgeving te zijn. Lang daarna, maar nog steeds heel lang geleden stroomde de Donau hier. Toen deze echter een van zijn meander-lussen kortsloot ontstond hier een nieuwe rivier, de Altmühl.
Het is heel prettig fietsen hier in dit dal, alleen de rivier, het spoor en het fietspad doorsnijden de landbouwvelden. Geen of nauwelijks geraas van auto’s of ander verkeer. Zeer stress-verlagend!

Natuurlijk heeft ieder dorp hier zijn middeleeuwse bouwwerken: een kerk, een vesting of slot, stadswallen… we hebben alles gezien, maar het verveelt nooit. Overal in de ‘altstädte’ zie je gigantische huizen in pasteltinten met fraaie tierlantijnen zoals uithangborden, wapenschilden etc.  Alles ademt een sfeer van ‘ons kent ons’ en traditie uit. In Engeland en Ierland viel ons al op dat ze veel meer gebouwen hebben uit die tijd dan in Nederland, maar hier in het Altmühldal lijkt wel of alles wat na 1400 gebouwd is onder de term ‘nieuwbouw’ valt. We hadden af en toe het gevoel dat we karakters waren in het boek ‘De brief voor de koning’ van Tonke Dragt. Ook de meibomen die in ieder dorp nog trots op het marktplein staan zorgen voor dat gevoel van traditioneel leven. Dat blijkt onder andere uit het feit dat betalen met bankpas slechts mondjesmaat gebeurt, alleen op plekken waar veel toeristen komen. Voor de rest: nur bares ist wares… Vegetariërs en veganisten zullen het lastig vinden om restaurants te vinden waar ook en hen gedacht is. Daarentegen zien we in supermarkten best wel veel aanbod op dat gebied. Ik hoop dat ze een goede middenweg vinden tussen het loslaten/omvormen en vasthouden van oude gewoontes, want de charme van deze streek is echt uniek.

Overigens is alles hier goed gedocumenteerd. Als we alle informatiebordjes langs de weg hadden moeten lezen, dan waren we nooit voorbij Koblenz geraakt. Ieder parkje, ieder bos, overal waar iets te zien is staat een bordje met uitleg. Vaak interessant, maar voor ons echt te veel om iedere keer bij stil te staan. Wij moeten immers doorrrrr …