Dag 4 & 5, grenzen (niet) over gaan

Het is nu maandag, en wij zijn aangekomen op een camping bij een woongemeenschap in Keeken bij Kleve. We hebben wederom rustig aan gedaan vanwege de hitte en de permanente tegenwind. Een schamele 47 km, maar we waren lekker op tijd aangekomen, net voordat de middaghitte toeslaat. Nu zitten we op een rustig plekje waar mensen retreats doen (nemen?) en de omgeving is ingericht voor zelfvoorzienendheid (grote moestuin) en rust.

Maar nu even terug naar de zondag. We waren in Wijchen bij mijn lieve zus Marie-José die ons anderhalve dag heerlijk heeft verwend. Bij haar bestaat de avondmaaltijd altijd uit soep, hoofdgerecht en nagerecht. Heerlijk zoals het vroeger thuis ook altijd was maar waar je tegenwoordig nooit meer de tijd voor neemt. In haar bloemrijke tuin lekker zitten lezen of (Ellen) zitten ‘sketchen’ en af en toe de ogen dicht laten vallen. Het was een heerlijke dag met niets doen en lekker bijpraten over van alles en nog wat. Super relaxed is dat, bij iemand die zo eigen is.

Vanochtend wilden we (relatief) vroeg weg om de hitte zo veel mogelijk te vermijden. Dus om 10 uur vertrokken we maar we waren Wijchen nog niet uit of Ellen realiseerde zich dat ze het ventilatortje vergeten was. Die lag nog aan de lader in onze slaapkamer. Marie-José nam de telefoon niet op, dus op hoop van zegen ben ik teruggereden. Gelukkig was ze wel thuis, ze zat met een vriendin in de tuin koffie te drinken en had de telefoon niet bij zich. Snel heb ik boven de achtergelaten spullen gepakt en weer terug naar Ellen gesjeesd. Toen zijn we richting Nijmegen gefietst en via de nieuwe brug ‘de Oversteek’ naar het eiland in de Waal, waar ‘het gezicht van Nijmegen’ te bewonderen is. Je hebt daar ook een mooi uitzicht op de veranderingen aan het stadsgezicht die Nijmegen momenteel ondergaat. Ik vind het mooi. 
Daarna weer terug de Waal over richting centrum en toen via de Ooijpolder richting Duitsland. Heel bijzonder om te zien hoe dicht de natuur bij de Nijmeegse binnenstad ligt. Met de Citadel nog geen 500 meter achter je waan je je al midden in de natuur. Het is een prachtig gebied, deze uiterwaarden van de Waal.

Op aanraden van bepaalde familieleden hebben we de lunch genuttigd bij Hotel Oortjeshekken. Dat was een zeer goede tip. Prima lunch en weer een 0.0 biertje kunnen toevoegen aan onze lijst van favorieten (Swinckels 0.0, die zal wel niet in Duitsland te vinden zijn… helaas). Na Millingen reden we de grens over, Duitsland in. Ab jetzt wird Deutsch geredet! En geracet ! Een Porsche die blij was weer in zijn vaderland binnen te rijden trok de orgaskraan helemaal open. Ellen en ik schrokken ons wezenloos en niet veel later schrok ik weer toen ik bijna over een dode poes op de weg heen reed. Toen ik hem net nog kon ontwijken schrok hij zelf ook en dook aan de kant. Die lag dus gewoon midden op het fietspad te pitten…

Dat ‘Deutsch reden’ viel ook wat tegen. De woongemeenschap waar we nu te gast zijn is volledig Nederlands. Maar goed, we zijn in Duitsland, dat telt. En dit plekje is heerlijk. Weer ‘n mooie dag.