Dag 6, we komen er in …

De plek die we gisteren hadden uitgekozen bleek de juiste: precies in de schaduw. Opstaan in een tent die ligt te bakken in de zon is namelijk geen pretje. Mooi op tijd ook, want om 10 uur zaten we op de fiets.

We hebben vandaag de 300 km grens doorboord. Dat betekent dat we een beetje ingelopen zijn. De pijn in de kont wordt al minder, en je voelt jezelf al een beetje sterker worden. Dat is handig want Aeolus heeft blijkbaar nog een appeltje met ons te schillen door de wind met onze koers richting zuid-oost te laten meedraaien. We hebben er echter minder last van. Ook de temperatuur is draaglijker geworden, mede omdat we een groot deel van de route in de heerlijke schaduw van bomen en bossen gefietst hebben.

Vanuit ons startpunt via Kleve (alleen op een afstand gezien) richting Xanten gefietst, de laatste 7 kilometer over een een Eisenbahnradweg, oftewel een fietspad over een voormalige trein tracé. Rechtdoor en omgeven door een tunnel van groene bladeren. Heerlijk fietsen.
Xanten geniet bekendheid door de de Romeinse oorsprong en opgravingen. Destijds genaamd Colonia Ulpia Traiana was het een Romeinse burgerstad van betekenis. Op de plek van die stad staat nu een groot archeologisch park, met bouwwerken uit die tijd. Anders dan het Archeon in Alphen aan den Rijn (ook vele malen groter) gaat het hier alleen over de Romeinen.
Ook Siegfried uit het Lied der Nibelungen (jullie wel bekend) komt uit Xanten. Wagner heeft er destijds een opera aan gewaagd.

In Xanten hebben we geluncht en daar had men nota bene Krombacher 0.0, een alcoholvrij bier uit onze favorietenlijst (die is samengesteld met dank aan Lotte en Kiki!). Echter toen we daarna weer doorgingen leek het alsof er iets met de fiets aan de hand was. We kwamen maar niet voorruit. De fiets was echter prima in orde dus ik ging al aan mezelf twijfelen… heb ik iets opgelopen? Waarom kost het zo veel moeite om vooruit te komen? Ik voelde me op zich prima, maar je kunt zo maar iets onder de leden hebben wat alle energie uit je lijf trekt. Opeens kwamen we erachter dat we op een enorm lang kaarsrecht stuk vals plat zaten. Tegemoetkomende fietsers die freewheelend naar beneden suisden bevestigden dat vermoeden. Pfew.. niks aan de hand dus, gewoon doortrappen. Eindelijk de kuiten ook eens aanspreken. Het is een voorbode van wat ons nog te wachten staat. Hier en daar doemt al de industriële skyline van het Ruhrgebied op. Ook iets waar we de komende dagen mee te maken zullen krijgen.

Overigens valt het erg op dat de plaatsnamen hier in Duitsland wel erg veel lijken op plaatsnamen in Nederland. Ik noem alleen de plaatsjes waar we doorheen gereden zijn: Riswick, Hasselt, Appeldorn, Millingen en Sonsbeck. Ik vermoed dat er meer zijn maar waarvan ik de Nederlandse tegenhanger niet ken. Typisch toch ?

Nu zitten we te wachten op onze bestelling bij het restaurant van onze camping. De keuze is beperkt tussen schnitzels of hamburgers in alle denkbare variaties. Dat wordt smullen dus!