Dag 27, de dames van Pomeyrol

We vertrokken vandaag vanuit Avignon. Als je door de stad rijdt wordt duidelijk dat deze plaats een imposante geschiedenis kent. Avignon heeft al een behoorlijke fiets-infrastructuur. Veel straten zijn eenrichtingsverkeer waar fietsers beide richtingen op kunnen. Ook zijn er best wel wat fietspaden. Het is nog niet zoals in Nederland maar je merkt dat de overheid de prioriteiten aan het verleggen is. Maar op het gebied van supermarkten zijn ze in Frankrijk dan weer een stapje verder. De Intermarché is een keten waar altijd één gang gewijd is aan regionale producten en waar je inmiddels heel veel zaken zonder verpakking kan krijgen: oliën, azijn, wijn, zeep, alle soorten noten en pitten. Zelf tappen in meegebrachte flessen of bakken. Chapeau !

Terug naar Avignon. Deze stad verdient meer aandacht en dat gaan we zeker ook doen. Waarschijnlijk zullen we vanuit hier onze terugreis met de bus beginnen, dus dan we kunnen we een paar dagen eerder aankomen en de stad verkennen.

Even buiten de stad werd het al gauw landelijk en agrarisch. Wel heel veel bijzondere akkers gezien; tomaten die op de grond groeien, bloemenweides die heerlijk roken maar waar we niet van weten wat het is. Overal enorme riethagen ( of is het bamboe?) om de akkers af te schermen. Ook veel fruit gezien en we zagen - toen we in de Camargue fietsten - een soort gras, van een centimeter of 30/40 hoog. Het duurde even voordat we ons realiseerden dat het rijstvelden waren. Nooit geweten dat in Frankrijk rijst werd geproduceerd…

Het thema van de dag was echt de hitte. Het was 30 (35 lees ik net…) graden vandaag en dat is in de schaduw. Het gebied waar we nu rijden kent helaas weinig schaduw, dus het was echt heet. Veel smeren, ook op mijn kruin die nu wat meer licht doorlaat..

Ellen is ‘chef leuke-lunch-locaties’ en had er weer een gevonden. Lekker in de schaduw onder een boom zaten we op een steen uit te puffen. Kwam er opeens een zuster aan die ons er op wees dat we op hun privé terrein waren. Maar we moesten echt even meekomen om wat water te halen want het was vandaag très chaud. Het bleek een congregatie van protestantse nonnen: de Communauté de Pomeyrol. Daar hadden we nog nooit van gehoord. Enfin, we werden overladen met water, ijsblokjes en een paar nectarines (nog nooit zulke lekkere gehad) voordat we weer konden gaan. 

We reden verder door Arles, een stad die ook meer aandacht verdient en toen we deze achter ons hadden gelaten zaten we opeens in de Camargue. Het ziet er uit zoals de Hollandse duinen maar dan plat. Plat en zonder bomen, dat waren dus nog een paar hete kilometers voordat we in Saint-Gilles aankwamen.

Na aankomst het vaste ritueel: koud bier, tent opzetten en zwemmen. Een zwembad hoort bij deze temperaturen tot de basisbenodigdheden, net zoals een huis (tent), eten en drinken. Na een maand onderweg te zijn wordt duidelijk wat noodzaak is en wat luxe is. Straks als we weer thuis zijn zal alles als luxe aanvoelen. Dat is dan een extra bonus op deze heerlijke trip.