Dag 26, Mt. Ventoux kijkt toe

Na een late start (we moesten nog eerst boodschappen doen) vlogen de kilometers voorbij, het is vrij vlak hier in de Rhône-delta. We reden volgens de vele borden door de Côtes du Rhône, en dat kun je merken: eindeloze velden met wijnranken. Maar … het viel me op dat ik nog nergens een druif gezien had. Ik kon mijn verwondering niet langer inhouden en stopte om te kijken hoe het zat. Het bleek dat de druiven nog erg klein waren, een millimeter of 5 a 6 doorsnee. Met nog krap 2 maanden te gaan lijkt me dat erg klein, maar ik ben geen wijnboer dus misschien is het heel normaal. Even verderop zagen we ook grote asperge velden. Het zullen wel groene geweest zijn. Ook nog een paar velden met bloeiende lavendel, dat is echt alsof je door een lege doos Robijn fietst… Oh, en niet te vergeten de olijfgaarden, die vind je hier ook al behoorlijk wat. Het is eigenlijk een permanente geur-sensatie als je hier fietst. Soms die intense lavendel geur, dan weer een soort eucalyptus of thijm, heerlijk.

Gedurende de hele rit vandaag bleven we zicht houden op de Mont Ventoux, links van ons. Deze iconische bergtop met zijn witte spits (geen sneeuw maar kalksteen en kiezel) is de dominante spits in de omgeving. Ellen en ik lezen toevallig een boek (Het lied van de Mistral, van Olivier Mak-Bouchard) waar deze berg een prominente rol in speelt. Velen kennen hem als één van de bekendste beklimmingen in de Tour de France. En een andere begeleider van onze route is de Rhône die we vandaag weer mochten tegenkomen. Het is overweldigend te zien dat een rivier die inmiddels zo breed is nog steeds zo’n kracht (snelheid) heeft. Ook ter hoogte van Avignon liggen er nog energiecentrales in de Rhône en de kracht die daarbij vrijkomt is spectaculair. Zie foto’s.

Een tegenvaller vandaag was het bericht van ‘Cycletours’ dat de bus van 28 augustus volgeboekt was. We hebben onderweg al een hoop andere opties tegen het licht gehouden maar er is feitelijk maar weinig keus. Waarschijnlijk zullen we onze reis met een week moeten verlengen. Dat is an sich natuurlijk geen drama, maar het betekent dat ik niet aanwezig kan zijn bij de eerste Grand Prix van Nederland in 34 jaar (geloof ik). Ik hoop dat ik een goede bestemming voor mijn ticket kan vinden…

Inmiddels zijn we aangekomen in Avignon, op een camping in de stad. Iedereen kent natuurlijk de ‘Pont d’Avignon’ al was het alleen maar van het liedje. Wat ik niet wist (en nu wel) is dat deze ‘pont’ maar een halve pont is, een ruïne dus, die midden in de Rhône stopt. Onze camping ligt op de plek waar de brug zou landen als die nog compleet was. We kijken tegen de toeristen aan die op de halve brug staan.

Na aankomst weer lekker een koud getapt biertje, gauw de tent opzetten, en dan een duik in het zwembad. Dat begint een ritueel te worden en we kunnen ons goed voorstellen dat er mensen zijn die een zwembad in de tuin hebben. Het is zalig om de hitte van de dag even van je af te spoelen. Daarna wat eten en - doen we niet iedere dag - een flesje wijn opentrekken, en dan, het is inmiddels donker, ons tentje in. Deze manier van leven bevalt ons prima en een week extra is dus geen straf. De plannen voor volgend jaar beginnen zich al te ontwikkelen…

Cijfers van de dag 78,5 km, 200 hoogtemeters.