Dag 47, lome maandag

We zitten inmiddels weer op een nieuwe camping in een nieuwe plaats (Céreste). Dit is een camping die we in Nederland een natuurcamping zouden noemen. Geen bar, geen zwembad, minimale voorzieningen maar wel veel rust. Het is doodstil, we kunnen geen andere kampeerders zien (er zitten er een paar achter ons) en ook dit is weer een heerlijke camping. Het is een bosperceel midden tussen de akkers.

Het is altijd goed om van tevoren te weten wat voor een camping je te wachten staat. Daarom is de planning zo belangrijk. Ons onderzoek op Google had ons al laten weten dat we zelf voor ons eten en drinken moesten zorgen, dus vandaag was een bezoek aan de supermarkt vooraf een must. Zo ben je gedurende de dag bezig met van alles te plannen. En ondertussen fietsen natuurlijk. Toch nog 790 omhoog gegaan met een paar venijnige klimmetjes. Gelukkig was de tocht maar 56 km lang en hadden we geen last van ‘range-anxiety’.

Vandaag was, zoals de titel al zegt, een lome dag. Ellen en ik konden er geen andere term voor verzinnen. Het was heel gemoedelijk allemaal, maar geen ‘hoogtepunten’. Best wel wat klimmen en dalen, maar vooral bossen, akkers (olijven en nog steeds lavendel) en slaperige dorpjes. Ellen heeft tijdens een pauze haar iPad opgepakt om wat te oefenen in ‘urban sketching’.  Wellicht laat ze het resultaat hier aan jullie zien. De lome, landelijke sfeer van vandaag had evenwel ook een ‘down-side’ namelijk: steekvliegen/paardenvliegen/dazen of hoe deze ondieren ook genoemd worden. Het zijn, in tegenstelling tot de vlinders, onze vliegende vijanden hier. Eentje heeft Ellen al flink gebeten. Ze schijnen zelfs door kleren heen te kunnen bijten. Het gevolg is dat, als je ergens iets voelt kriebelen, je meteen in de ‘counter-attack-modus’ gaat wat niet altijd handig is tijdens het fietsen. 

Wat die landbouw betreft vraag ik me af wat de boeren hier in Frankrijk eigenlijk doen. We hebben in de afgelopen 6, bijna 7 weken nauwelijks activiteiten gezien op de velden. In Nederland zie je op het platteland altijd wel boeren aan de slag met druk doen. Hier niets of niemand. Je ziet volop werkende sproei-installaties maar nooit iemand er bij. Hoe doen ze dat toch? Enfin, het zal rond oogsttijd wel anders zijn. Olijven worden pas in november/december geoogst heb ik begrepen.

Het is inmiddels half negen, het schemert en over een half uur is het donker. Het concert van de krekels zwelt aan (geen cicades deze keer). We hebben lekker gedoucht en zullen zometeen naar bed gaan, gewoon omdat er niks anders te doen is. Heerlijk!