Dag 4, Welcome to the UK

Om zeker te zijn dat we niet weer de ferry zouden missen stonden we op 8:30 uur op en waren we net voor 11 uur bij de ferry (afvaart 12:00 uur). Keurig in de rij met de automobilisten werkten we alle controles af en gingen als eersten aan boord. 
De overtocht naar Dover duurde 2 uur en toen we daar van boord gingen moesten we natuurlijk snel omschakelen naar het rijden aan de verkeerde kant van de weg (Look right !). Ze zijn nog niet echt ingesteld op fietsers bij de ferry-port, dus om je naar de uitgang te begeleiden was er een rode streep op het asfalt gezet die je moest volgen. Het werd op een gegeven moment een beetje komisch: stoepje op, stoepje af, links, rechts, links, oversteken (look right !!), om het gebouwtje heen, door een goot etc,,, je kreeg het gevoel dat je in een ouderwetse videogame terecht gekomen was. Maar het is ons gelukt de uitgang te bereiken en we konden op weg.

Voor deze route langs de Engelse zuidkust volgen we de NCR2 (National Cycle Route). Al snel kwamen we erachter dat onze spiegeltjes hier aan de verkeerde van de fiets zaten. Gelukkig kun je ze makkelijk omzetten naar de andere kant.
Direct in Dover al begon het klimmen, een pittige klim naar 180 meter hoogte zodat we al na enige tijd boven op de kliffen aan het fietsen waren met prachtige uitzichten. Het enige nadeel was de toch wel stevige wind pal van voren. Dát en het feit dat grote delen van het fietspaden-netwerk gedeeld moet worden met voetgangers maakt dat onze gemiddelde snelheid aardig naar beneden kwam. We moesten onze ambities bijstellen en hebben Kiki gebeld dat we een dag later in Brighton gaan aankomen. Gelukkig was dat voor haar geen probleem.

In Folkestone liep de NCR2 dwars door het stadspark waar veel mensen (het is zondag) zich aan het vermaken waren. Daarna een lange saaie weg langs de kust met harde tegenwind. We vroegen ons al af of één dag uitstel wel genoeg zou zijn. Gelukkig ging de route daarna een stuk landinwaarts. Door de typische hagen langs de wegen werd de wind gebroken en konden we een stuk sneller opschieten. We reden over gravelpaden langs het Royal Military Canal. Wat een fantastisch stukje cultuur&natuur!

De kleine wegen hier zijn geweldig. Er rijdt bijna niemand en ze worden zoals gezegd overal met hagen omzoomd. Slecht voor het zicht, goed tegen de wind. Ze meanderen van huis naar huis. Het is vaak niet meer dan een grindpad met een laag asfalt erover. Op veel plaatsen weet de plaatselijke flora in het midden van de weg zich een weg naar boven te boren. Dat geeft een grappig aangezicht.
Het is vaak niet duidelijk waar je nu hoort te rijden. Vaak op de stoep, soms op de rijbaan. Het is allemaal even wennen. Net als het rijden aan de verkeerd kant van de weg.

We zijn aangekomen in Romney Marsh (New Romney eigenlijk). Marsh is de Engelse naam voor Morsch. Just like home, want de Morschpoort in Leiden staat 100 m bij ons huis vandaan.
Hier zitten we dan nu…in onze tent met uitzicht op een mooie zonsondergang. Achter ons is de maan zich aan het voorbereiden op een heldere nacht. We voelen ons thuis, op reis.