Dag 42: Les Alpes Maritime

Op onze ‘groezelige’ camping raakten we in gesprek met een Limburgse man die al meer dan 25 jaar in Antibes woont. Een aardige man vol verhalen en die net zo’n Max Verstappen-fan bleek te zijn als ik. Hij was erg onder de indruk van onze fietstocht want volgens hem was het levensgevaarlijk om in deze buurt te fietsen. En we moeten zeggen, de hoffelijkheid die we gewend waren van de Franse automobilisten is hier in de mediterrane omgeving toch wat minder. Wellicht komt het door de smalle bergweggetjes en kunnen ze het geduld niet opbrengen om te wachten tot na de bocht alvorens in te halen. Zoals die man al zei: ze hebben nergens haast mee, behalve met autorijden…

Wat overigens wel heel leuk is, is dat fietsers (wielrenners voornamelijk) naar elkaar zwaaien, net zoals wij dat vroeger deden op onze motor. We krijgen vaak complimenten, of bravo’s van wielrenners die ons op ‘hun’ helling met volle bepakking naar boven zien fietsen. Zij gaan harder maar wij krijgen het respect. Het valt inderdaad op dat we hier nauwelijks andere vakantiefietsers meer zien. We zijn vaak de enige fietsers op de camping en soms zelfs de enige Nederlanders. 

De tocht van vandaag was bergachtig. Aan het begin van de dag zagen we al het bordje dat aankondigde dat we de ‘Alpes Maritimes’ inreden. en dat merkten we meteen aan de spectaculaire rotshellingen en ‘Gorges’ waar we vandaag doorheen gereden zijn. Bekijk de foto’s maar want die zeggen meer dan mijn gebrabbel hier.

Het ging behoorlijk op en neer vandaag wat tot gevolg had dat Ellen in de buurt van Grasse bijna geen stroom had in haar accu. En Grasse is een bijzondere plaats. Het is de wereldhoofdstad van de parfums, maar wij hebben vandaag alleen uitlaatgassen geroken. In die smalle steile straatjes moeten de auto’s vol gas rijden om boven te geraken.
Het is echt een 3D omgeving wat tot gevolg heeft dat een kruispunt op een kaart best eens een weg kan zijn die 20 meter boven de ander weg ligt. Zomaar even een route bedenken wordt dan tricky. Ook een een detour maken om bij de Decatlon wat boodschappen te doen was een vergissing want we gingen enorm bergaf om er te komen. Als gevolg daarvan moesten we ook weer enorm klimmen om terug op de route te komen, en Ellens accu werd leger en leger.

Toen vervolgens bleek dat een weg die we volgens de route moesten rijden met betonblokken was afgezet werd de sfeer er niet beter op. Met de laatste procent stroom en een paar meters bergop duwen bereikten we uiteindelijk een kroeg waar we als dorstigen uit de woestijn de accu aan het stopcontact legden. En natuurlijk zorgden we ook voor onze eigen dorst …

Die kroeg bleek net op het hoogste punt van de laatste klim te liggen dus daarna was het eigenlijk een lange glijvlucht naar de camping in Le Bar-sur-Loupe. Een prachtige terrassen-camping aan het einde van de ‘Gorge-du-Loupe’. We hebben net wat gegeten in het restaurantje, waar een leuke 2-mansband covers speelde van zowel bekende Engelstalige als Franstalige liedjes, en genieten nu van een prachtig uitzicht over de vallei vanuit onze tent. De maan is zojuist boven de bergen uitgerezen en de sterrenhemel fonkelt door de laatste flarden bewolking. Op de achtergrond speelt de band nog even door … Het is jammer dat we morgen weer vroeg door gaan want anders zouden we hier de hele nacht op onze stoeltjes willen blijven zitten.