Dag 44, les Gorges du Verdon

Deze dag hebben we gecategoriseerd als een ‘parel’… erg mooi maar net niet diamant-level. Het lag niet aan de Gorges du Verdon, die zijn spectaculair en bij vlagen beangstigend zo stijl en diep. Het landschap er omheen was eveneens van uitzonderlijke klasse, we hebben alleen maar mooi en vooral rauwe natuur gezien. Maar misschien was het omdat we gisteren al zo’n ‘shock-and-awe’ ervaring hadden dat we vandaag al in de ‘ook best wel mooi’ modus waren. Bovendien zijn de wegen rondom de Gorge (rive droite en rive gauche) redelijk druk met toeristenverkeer. Blijft overeind dat deze streek en de Gorges-du-Verdon (de op één na grootste van Europa) zeer de moeite waard zijn.

En moeite was het nog steeds nodig om over deze wegen te fietsen. We waren natuurlijk al op hoogte dus heel veel hoger kwamen we niet (de top was 1210 meter) maar het ging voldoende op en neer en we hebben regelmatig hellingen van rond de 20% moeten slechten. Je bent dan aan het vechten met de berg. Afstand maakt niet meer uit, alleen de hoogte telt nog en de top is het doel. Met de blik op één meter voor je wiel trap je naar boven. Op je navigatie kijk je af en toe of je nog een paar meter gestegen bent. Je baalt zelfs als de weg vlak wordt, want dan stijg je niet meer. Op een gegeven moment gaat je lichaam ook signalen geven dat je tegen de grenzen aan loopt (fietst). Ik merk dat aan mijn linker bovenbeen en ga dan meer op rechts trappen. Ellen krijgt bij veel klimmen pijn in haar rechterknie, zadelpijn en pijn in haar linkervoorvoet. Een pijnstillertje doet preventief zijn werk. Al die fysieke ongemakjes horen er nu eenmaal ook bij. We nemen het voor lief.

Iets wat ik gisteren vergeten ben te vertellen, maar wat vandaag ook tijdens onze rit speelde, was de overdadige aanwezigheid van vlinders. Deze vrolijke Fransen (pun intended) vergezellen ons al een paar dagen. Het zijn grote zwarte met witte striping, kleinere oranje modelletjes en kleine violet-blauwe (tot zo ver de determinatie) die de meerderheid vormen. Hun fladderende schaduw op de weg is een welkome opfleuring van de pittige stijgingen waar we mee te maken hebben.

Wat ook de moeite van het vermelden waard is zijn de roofvogels die we gezien hebben. Vanuit een restaurant boven op de kloof zagen we aan de overzijde gieren van en naar hun nest vliegen. Aan hun uitzonderlijk grote schaduwen die zij op de rotsen wierpen konden we zijn dat dit een vogel was van de buitencategorie qua formaat… een gier dus. Die zijn hier in de regio opnieuw uitgezet nadat ze waren uitgestorven en blijkbaar gedijen ze goed.

We zitten nu op een camping met een mooi uitzicht over het Lac de Saint-Croix. Vanaf het terras, genietend van ons eten en een glas wijn, zien we de zon ondergaan, de hemel kleurt via geel en oranje wortelrood. We zien paragliders naar beneden komen in de schemering. Jaloezie en plaatsvervangende vreugde zijn mijn deel. Hopelijk hang ik binnenkort zelf weer aan een scherm, maar voor nu is het fietsen al meer dan voldoening gevend.