Dag 27 & 28, twee halen één betalen.

Gisteren was het datanetwerk op onze camping zo slecht ( een ‘E’ in het scherm… da’s lang geleden dat we die nog gezien hebben) dat het schrijven van de blog geen optie was. Vandaar dat we vandaag een dubbelverslag doen.

Gisteren was een fijne dag met perfect fietsweer. Met zo’n 20°C konden we eindelijk weer in t-shirt en korte broek fietsen. We verlieten de zuid-kust om af te steken naar de west-kust. Aan de horizon zagen we al een aantal bobbels opdoemen die we in Nederland als gauw tot ‘berg’ zouden categoriseren. Dat was ook meteen te merken aan een aantal klimmetjes die flink wat inspanning zouden vergen. De dag eindigde op een aardige camping waar het enige manco was dat er geen WiFi en geen fatsoenlijk netwerk was.

Vanochtend weer volgens het 8,9,10 ritme vertrokken. Helaas weer iets kouder en minder zon dus wel een vest aan. We zitten in de schiereilanden-omgeving van Ierland. Je moet dan de keuze maken om OF de hele kustroute af te fietsen OF door te steken naar de andere kant via een pas. Gister staken dus we het eerste schiereiland (peninsula) Mizen over en vandaag was Sheepshead aan de beurt. Op de top van de pas kon je aan beide kanten de zee zien. Spectaculair en rewarding!!
Daarna ging de route een tijdje over een doorgaande weg waar men 100 mocht rijden. Ondanks dat er vaak een brede fietsstrook was, was het niet echt prettig. Rechts van ons gingen de bergtoppen al over de 500 meter. Sommige lagen zelfs in de wolken.
De laatste 15 km fietsten we (om de autoweg te vermijden) weer over kleine weggetjes (meer een geasfalteerd karrenspoor) met soms duizelingwekkende stijgingen. Ik ben zelfs een keer moeten afstappen !  Dat is echt het allerlaatste stadium van een klim. Het begint altijd met terugschakelen naar de laagste versnelling. Het volgende stadium is dat je flink kracht moet gaan zetten in je benen. Dan komt het moment dat je meer zuurstof nodig hebt en je gaat heftig ademen, zeg maar hijgen. Daarna ga je als een echte wielrenner je overtollige speeksel uitspugen totdat dat niet meer lukt en je begint te kwijlen. Als het dan nog verder stijgt dan blijft er niets anders over dan heel hard te schreeuwen en pers je alles wat nog aan kracht in je lichaam zit naar buiten en pas daarna overweeg je de optie af te stappen. Zo erg was het dus.

(opm. van Ellen: allemaal theater, je kunt ook gewoon op een elektrische fiets de berg op ;))

Nu zitten we weer lekker te genieten op een leuke camping (gerund door een Nederlands stel) en hebben besloten morgen wat rustiger aan te doen. Er moet ook weer gewassen worden, dus misschien blijven we nog wel een dagje extra.