Dag 33, de eerste ‘parel’ genoteerd

Vandaag eens niet dat geflatteerde weer, maar gewoon Iers weer: een hoog wolkendek met af en toe een zonnestraal. Vroeg en opgewekt gingen we op pad want we hadden een flinke afstand en flinke klimmers voor de boeg.

We volgen de ‘Ring of Kerry’ in de noordelijke richting en de westkust ontvouwde zich in al haar glorie: spectaculair bij tijd en wijle en altijd fascinerend. Wat ook bij bleef waren de aaneengeschakelde fuchsia struiken, soms wel tientallen meters lang. Geen idee wat dat is, deze fuchsia’s hier in Ierland (we kunnen niks opzoeken door het nog steeds belabberd datanetwerk en ook de WiFi op campings komt niet boven de snelheid uit die we kenden uit de tijd dat we nog met modems moesten inbellen op het internet). Het is in iedere geval een mooi gezicht, al die rooie bloemetjes langs de kant van de weg. Wat ook opvalt is dat alle huizen in Ierland door dezelfde architect zijn getekend. En deze architect heeft zijn inspiratie opgedaan uit de huisjes van Lego in de tijd dat ik ook nog met Lego speelde. Alle huizen hebben hier 3 of 4 dakkapellen ieder van 1 raam breed. De luxe uitvoeringen hebben ook een dakkapelletje boven de voordeur. En ze zijn allemaal wit. Als je er op let is het heel vreemd, maar meer variatie is er echt niet.

Dat staat los van al de fraaie beelden en uitzichten die we onderweg aangeboden kregen. Er was weer een klim die ons de handdoek in de ring deed werpen, zo’n 50 meter voor het bereiken van de top. Ze maken hier echt bij hoge uitzondering een bocht in de weg. Zo mogelijk wordt de top van de pas via een rechte weg met het dal verbonden en dat geeft soms onmogelijke stijgingspercentages. Gelukkig is hier nauwelijks sprake van ‘pointless up and downs’ want iedere keer wordt je getrakteerd op waanzinnige vergezichten. De foto’s kunnen nauwelijks weergeven wat de echte impact is van zo’n tafereel.

Na deze beklimming kwamen we op de ‘indrukwekkendste klif van Kerry’ uit. En inderdaad, de ruim 100 meter hoge klif was een beleving. De harde wind bovenop en de woest kolkende golven in de zee (en het was nota bene een rustige zee) maakten een behoorlijke indruk. We reden het eiland Valentia op om er na een paar kilometer weer vanaf te gaan met een veerboot. Het viel ons op dat er op de zijkant ‘God met ons III’ stond. Dat vroeg om uitleg. De dame op de boot vertelde dat het eiland deze boot had gekocht in Nederland waar het dienst had gedaan als veerpont in de Maas. Ze zijn met een groep mensen de boot gaan ophalen en zijn er, tot grote schrik en verbazing van de ex-eigenaren, de Noordzee mee overgestoken en via de zuid-kust van Engeland en Ierland naar zijn huidige locatie gevaren. Dat is dus de Ierse manier van zaken aanpakken…

Inmiddels zitten we weer op onze camping. Ditmaal een camping die krampachtig vol staat, maar zeer gezellige algemene ruimtes heeft. We hebben er gekookt en gegeten (samen met andere gasten). In de soort-van huiskamer maakten mensen (campinggasten) gezamenlijk muziek tussen de afwasgeluiden door. Heerlijk no nonsense kneuterig allemaal …